Ένα παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, εξομολογείται...

Ένα παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, εξομολογείται...

Συγκλονιστική Επιστολή Παιδιού Διαζυγίου και μιας Single Mother, που τώρα είναι ένας ενήλικος άνδρας.

Γεια σας,

Είμαι ο Κωνσταντίνος, 21 ετών, φοιτητής, παιδί χωρισμένων γονιών, που από την ηλικία των πέντε μέχρι και τα δεκαπέντε ώσπου πήγα στον πατέρα μου, μεγάλωνα με την μονογονέα μητέρα μου.

Από τις πρώτες μου αναμνήσεις που έχω από την τότε οικογενειακή ζωή μας, θυμάμαι την μαμά να ουρλιάζει και να πετάει αντικείμενα στον μπαμπά, βιβλία, ρούχα, μαγειρικά σκεύη και άλλα.

Τότε όμως ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω το τι συνέβαινε, νόμιζα ότι όλο αυτό ήταν ένα είδος παιχνιδιού.

Θυμάμαι να με σέρνει από το ένα δικηγορικό γραφείο στο άλλο και σε γραφεία δικαστών και εισαγγελέων στο δικαστικό μέγαρο. Θυμάμαι που μου έλεγε και ξανά έλεγε τι να απαντήσω όταν θα με ρωτήσει η δικαστίνα, κι όταν ξεχνούσα τι έπρεπε να πω, με μάλωνε.

Συγκεκριμένα θυμάμαι μια φορά που μπέρδεψα τα λόγια μου, φώναξε, με χτύπησε και με έσπρωξε μέσα στην μπανιέρα ενώ το νερό έκαιγε, όταν άρχισα να κλαίω από το κάψιμο, μου έβαλε το σφουγγάρι στο στόμα μου.

Όσο μεγάλωνα άρχισα να την ρωτάω για τον μπαμπά μου, επειδή έβλεπα τους συμμαθητές μου να έρχονται οι μπαμπάδες τους και να τους παίρνουν από το σχολείο, αλλά ο δικός μου δεν ερχότανε ποτέ, ούτε και στις σχολικές γιορτές ερχότανε, και πάντα γυρνούσα μόνος μου στο σπίτι.

Η απάντησή της ήταν ότι ο μπαμπάς μας άφησε, κι ότι την χτυπούσε. 

Ένιωθα μίσος και θυμό μέσα μου για τον μπαμπά μου και στο παιδικό μου μυαλό ήταν σαν αυτά τα άσχημα τέρατα που βλέπουμε στα κινούμενα σχέδια.

Η μαμά στο σπίτι είχε συνεχείς μεταπτώσεις, τη μια στιγμή ήτανε καλή και μέσα σε ανυποψίαστο χρόνο άλλαζε και μου φώναζε για το τίποτα. Δεν μπορούσα τότε να καταλάβω τι της συνέβαινε ή πότε θα ξεσπούσε πάνω μου.

Στην ηλικία των δεκαπέντε, βρήκα ένα χαρτί κολλημένο έξω από την πόρτα του σπιτιού μας, ήταν ένα χαρτί για δικαστήριο, το διάβασα, έμεινα να το κοιτάω για πολύ ώρα. Ήταν από τον μπαμπά μου, από το ιστορικό του εγγράφου κατάλαβα ότι ο μπαμπάς δε μας είχε αφήσει από μόνος του, αλλά ούτε και ποτέ με είχε ξεχάσει. Αποφάσισα να τηλεφωνήσω στον δικηγόρο που το υπέγραφε και να του ζητήσω το τηλέφωνο του μπαμπά μου.

Μίλησα με τον μπαμπά μου για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια, το τέρας που είχα δημιουργήσει στο μυαλό μου γι' αυτόν άρχισε να καταρρέει. Ήθελα να τον δω, είχα τόσα πολλά πράγματα να τον ρωτήσω, είχα τόσες απορίες μέσα μου. 

Τον συνάντησα κρυφά από την μαμά, ένα απόγευμα που υποτίθεται ότι θα πήγαινα με τους φίλους μου να παίξω μπάσκετ. Δε μου μίλησε με άσχημα λόγια για την μαμά μου, αλλά κατάλαβα ότι ποτέ του δε με ξέχασε και δέκα χρόνια προσπαθούσε να έχει επαφή μαζί μου και αυτός αλλά και οι παππούδες μου, αλλά η μαμά ποτέ δεν τους άφηνε.

Ένα μήνα αργότερα, μια Τετάρτη πρωί που η μαμά έλειπε στην δουλειά, αποφάσισα να μαζέψω λίγα από τα πράγματά μου και πήγα να μείνω στο σπίτι του πατέρα μου. Η μαμά το απόγευμα έστειλε το περιπολικό της αστυνομίας για να με φέρουν πίσω, αρνήθηκα, πήγαμε όλοι μαζί στον εισαγγελέα, εκεί είπα ότι ζούσα μαζί με τη μαμά για 10 ολόκληρα χρόνια μακριά από τον μπαμπά, κι ότι τώρα ήρθε η στιγμή να ζήσω και με τον μπαμπά. 

Θυμάμαι τον εισαγγελέα να με κοιτάζει λες και του μιλούσα κινέζικα.

Τελικά αποφάσισε ότι αφού η επιθυμία μου ήταν αυτή και επειδή ήμουν 15 χρονών, ότι μπορούσα να αποφασίσω μόνος μου με ποιον από τους γονείς μου θα ζήσω.

Από τότε μένω μαζί με τον πατέρα μου, ανακάλυψα ότι είχα κι άλλους παππούδες που όλα αυτά τα χρόνια δεν με είχαν δει κι ακούσει, ανακάλυψα ότι είχα και κι άλλους συγγενείς, εκτός από τους συγγενείς της μαμάς. 

Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, σε μια πολύ καλή σχολή, κρατάω επαφή με την μαμά μου, παρόλο που με πλήγωσε πολύ, ο μπαμπάς πάντα με προτρέπει να πηγαίνω να την βλέπω και να περνάω ώρες, Σαββατοκύριακα και γιορτές μαζί της. 

Σήμερα και μετά από όλα αυτά, μου είναι δύσκολο να εμπιστευτώ τους ανθρώπους και έχω αναδρομές στο παρελθόν, ειδικά αν δω κάτι στην τηλεόραση που μου φέρνει όλες αυτές τις αναμνήσεις. Θεωρώ καθημερινά πράγματα, όπως το περπάτημα στο δρόμο, δύσκολο, κι ανησυχώ ότι έχοντας έστω και οπτική επαφή με κάποιον θα τον αναγκάσει να ασκήσει σωματική βία προς το μέρος μου.